Mezuniyet de gelince geçen ay kendimi üzüme ve sakıza vurdum diyebilirdim. Lakin öyle olmadı, ben filme vurdum. Sonra bir de tatil yaptım. Tatil tecrübelerimi de aktaracağım, bir gezi kalmamıştı blogda yazmadığım. Eksik kalamam, ondan eksik kalamam! Geçen ay müthiş film yardırdım, izlediğim filmler arasında kötü film yoktu. Ağustos benim için yılın en verimli film ayı oldu. The Place Beyond The Pines'ı göklere çıkaracağım, ona göre hazırlıklı olun.

Şu an ben bu yorumu yazarken, bir yerlerde ekmek/su için savaşan insanlar olduğu gerçeği değişmeyecek. Böyle duygularla izliyorsunuz filmi...
"Su hayattır, siz bunu bilemezsiniz." diye yakınıyor Daniel. İnsanlığına dahi değer verilmeyenlerin, hayatlarının ve suyun kıymetini bilmesini bu tek cümleyle anlatıyor Tambien La Lluvia. 1 saat 38 dakikalık süresinin çok üstünde mesaj veriyor film. Diyor ki;

- Paranın açamayacağı kapı yoktur.
- Sadece nefes almakla bile yetinen insanlar var.
- Su hayattır, siz bunu bilmezsiniz.
- Globalleşme bla bla bla...

Daha pek çok mesaj sayılabilir. Sömürgeciliğe tokat gibi bir cevap aynı zamanda. Müthişti, etkilendim ve hâla etkisindeyim. Kesinlikle izleyin, düşünün ve bir şeyler yapın.

Filmin son sahnesi en çok etkilendiğim sahne. Spoiler olacağı için LİNK içinde veriyorum.

Yıllar önce de izlediğim kültlüğü tartışılmaz film. Sadece ırkçılığa ve insanlığa değil; Hollywood'a da güzel bir yanıt olmuştur. Şüphesiz ki; Hollywood'dan bu türde çıkabilecek en kaliteli filmlerdendir. Hikayenin ve senaryonun yanında oyuncuların büyüleyici performansları da filmin değerini katlamıştır. Filmde sanki ırkçı olan Derek değil, Edward Norton'dır. Sanki hapishanede tüm o olayları yaşayan Derek değil, yine Edward Norton'dır. Hikayenin gizli kahramanı ise hapishanede Derek'in birlikte çalıştığı siyahi arkadaştır. Film 2 saate sığdırılarak tadında bırakılmış ama bu senaryo 3 saatlik bir filme de dönüşebilir, yine aynı tadı verirdi. Ben de cinayet sahnesine bakamayan, buna rağmen o sahneyi unutamayanlardanım.

Başladığı eğlenceli tempodan uzaklaşmasına rağmen belli bir çizgide kalmayı başarmış, çok da bir neden/sonuç içermeyen; vakit geçirmelik bir hikaye. Biraz Bellflower, biraz Blue Valentine, biraz da Take This Waltz tadı aldım. Müzikleri başarılıydı. Özellikle Mary El'in barda Cruel To Be Kind söylediği sahne Mary El aşkımı depreştirdi.

Müthiş bir motosiklet sahnesiyle başlıyor film. 50 dakikalık bölümü de pek çok duyguyu bir arada barındıran bir şiir gibi sürüp gidiyor. Görüntüler büyüleyici. Blue Valentine, Drive karışımı bir havası var. 50 dakikalık bölüm kesinlikle kusursuz ve 10/10luk. Geriye kalan sürede hem tempo düşüyor, hem hikaye farklılaştırılıp belli bir süreye sığdırılmaya çalışıyor. 2 saat 20 dakikalık süresi yetmemiş, filmden resmen dizi çıkarmış. Senaryoyu çok beğendim. Ryan Gosling diloluğumdan dolayı abartıyorum belki ama ilk 50 dakikalık bölümünde Salih Uçan'ın Orduspor'a attığı aşırtma golden sonra verdiğimi "zevkten ne yapacağımı şaşırmış" tepkimin aynısını verdim. Benim için önemli ve arşivlik bir film olarak kalacaktır. BAŞUCUNA EKLE, FAVORİ LİSTENE EKLE, FAVLA.

Hem aksiyon, hem komedi, hem romantizmi yeterli dozda bulduğum için oldukça eğlendiğim bir film oldu. Chris Pine ve Tom Hardy çok uyumluydu da, Reese Witherspoon bu rollere pek gitmiyor bence. Yine de "This is How We Do It" eşliğinde dans ettiği sahnede sempatiklik sınırlarının üzerinde bir yerlerdeydi. Klişe bir konu gibi gözükmesine rağmen, içeriğindeki sahneler yeterli seviyede eğlendiriciydi. Tipik "2 erkek 1 kadına aşık olur" filmlerinden farklı kılan da eğlendiren sahneleriydi. 7 puan versem çok, 6 puan versem az; aralarda bir puanlama diyebilirim. Yaz kızım; "Haftasonu keyifle izlenebilir."


Kan ve şiddet eksikliğinizi The Cottage ile giderebilirsiniz. Fakat daha eğlenceli bir benzerini izlemek isteyenler olursa; Tucker and Dale'i önerebilirim. Tucker And Dale > The Cottage. 6/10 ile seyirlik-çerezlik.