Kısa keseceğim. Yukarıdaki fotoğrafa iyi bakın. Bu üzgün, başları önde gözüken futbolcular; aylardır senin,benim için onur mücadelesi veriyor. Sen bir kere başını öne eğdin mi ? Eğmedin. O zaman, skor ne olursa olsun bu futbolcuların başını öne eğdirmeyeceksin. Onlar yenildiler, tabi ki üzülecekler. Ama sen taraftarsın, yenildiklerinde bile destekleyeceksin. Tıpkı ilk kaybettiğimiz Sivasspor maçı dönüşü gibi... Fenerbahçe futbolcusunu bağrına basacaksın.

Sinirim mağlubiyetten değil. Futbolda mağlubiyet her zaman var. Birlikte ne hüzünler, ne hezimetler yaşadık biz. Ancak öyle taraftar tepkileri ve yorumları görüyorum ki; çıldırmamak elde değil. Yahu hani bu sezon şampiyonluk değil, Fenerbahçelilik senesiydi ? Tamam, takım kötü oynuyor. Oynar. Aykut Kocaman'ın söylediği gibi; şartlar eşit değil. Geçen sene psikolojik üstünlük kurup kazandığımız şampiyonluğun tam tersi bir psikolojik çözüm var bu takımda. Futbolcularımız, hocamız bu süreci çok uzun süredir en iyi şekilde idare ediyor. Çalışan bir insanın iş yerinde kötü bir günü olabilir. Bir öğrencinin tüm dersleri iyi olmayabilir. İşte Fenerbahçe de her maç iyi oynamayabilir, kazanamayabilir. Bu adamların sırtındaki yük şu an başka kimsede yok. Bugün cüzi bir ücretle çalışıp ailesini geçindirmeye çalışan bir insan; 4-5 kişiyi mutlu etmekle yükümlüdür. Fenerbahçe'nin herhangi bir futbolcusu ise; 25-30 milyon insanı mutlu etmek zorunda. Bir geleneğe sahip çıkmak zorunda. Bunun çok daha büyük bir ağırlığı var. Taraftarına, yöneticisine, kendi emeklerine atılan çamurun altından kalkma zorunlulukları var. Bu psikoloji bu kadar kolay olamaz. 3 Temmuz'dan beri neler yaşadığımızı unutmayın.

Her gün küme düşürülüyoruz. Puanlarımız siliniyor. Şampiyonluğumuz alınıyor. Fenerbahçe'nin bu psikolojiyle 22 maçta topladığı 45 puan bile tapılacak bir durumdur. Asıl mücadelemiz sahada değil, saha dışında; lütfen unutmayın.

İstanbul Belediye sıradan bir takım. Karşısında kötü ve yorgun bir Fenerbahçe bulunca; bir de Olimpiyat'ın o sıkıcı havası eklenince galip gelmesini bildiler. Oyuncularımızdaki isteksizliği de söylediğim gibi psikolojik olarak görüyor, normal buluyorum. Önemli olan; bu mücadele içinde bulunmamız. Eleştirin, kötü oynuyor deyin; ama dozu abartmayın, yerden yere vurmayın.

Sarı-lacivert günlere...