Türkiye Kupası hiç bir zaman umrumda olmamıştır. Tabi ki her zaman, her maçı Fenerbahçe'nin kazanmasını istiyorum. Ancak Türkiye Kupası'nın ülke futbolundaki tek değerinin Fenerbahçe'nin bu kupayı alamaması olduğunu düşünüyorum. Bu sezon lig benim için herşeyden önemliydi, o olmadı. Türkiye Kupası için sezon başında, güzel günlerimizde iken; bir Mersin tahmini ve totemi yapmıştım. Kupayı en son Mersin'den almışız, Mersin de bu yıl tekrar Süper Lig'e dönmüşken; demek ki kupada bizim gibisinden bir yorumum olmuştu. Benzer fikirde pek çok arkadaş da gördüm. Mersin totemimiz tuttu.

Ankara'ya kupa finaline bilet alamamıştım. Ligi kaybedince canım daha çok Ankara'ya gitmek istedi. Bu formanın hakkını verenleri bu sezon son kez alkışlamak, son kez onlar için tezahürat yapmak istedi. Arkadaşların yardımıyla bilet buldum ve Ankara'nın yolunu tuttum. Keyifli yolculuk, keyifli futbol, keyifli skor, keyifli tribün yaşadık. Türkiye Kupası'nı kazanarak önümüzdeki yıllar için kupanın değerini azalttık. Diyorum ya; kazanmak çok da umrumda değildi. Oraya sadece destek amaçlı gitmek istedim ve gittim. Neticede 29 yıl sonra gelen kupayı canlı izleme şansım oldu. Seviniyorum; çünkü futbolcularımızın yüzleri gülmeyi hakediyordu. Aykut hocamın yüzü zaten her zaman gülmeyi hakediyor. Ben hocam gülsün diye, kendi gülüşümden vazgeçmeye bile hazırım. 

Neticede Fenerbahçe için savaşan futbolcularımızın, taraftarımızın buruk da olsa yüzü güldü. Bize de bu sezon son kez takımı alkışlamak düştü. Önümüzdeki sezon haklı mücadelemize kaldığımız yerden devam edeceğiz.

Çok başarılı bir çekim olmasa da; maç sonunda çektiğim Aykut Kocaman videosuyla bitirmek isterim.