Fenerbahçe'de; ileride tarih kitaplarında Direniş Dönemi olarak adlandırılabilecek bir dönem kapandı. Aykut Kocaman'ın istifa etmesini ben bekliyordum. Uefa'yı alsak da bırakacaktı. Koskoca Fenerbahçe 2 yıldır sadece hocanın omuzlarındaydı. Hoca da yıprandı, Fenerbahçe de... Bu yıpranma taraftara da yansıdı. Direniş'in simgesi oldu Aykut Kocaman. Hiçbir zaman duruşunu bozmadı. Fenerbahçeliliğinden taviz vermedi. "Aykut rahatı buldu, bırakmaz"cılar vardı 2 aydır. Aykut Hoca rahatı düşünseydi, 4 Temmuz'da bırakırdı. Tek düşündüğü Fenerbahçesi'ydi. Ne Fenerbahçe taraftarı, ne de Türk Futbolu Aykut Kocaman'ı haketmiyordu. Hocam için sevindim, Fenerbahçe için üzüldüm. Fenerbahçe teknik direktörlüğü her zaman teknik direktörlükten çok daha fazlası olmuştur. Ancak Aykut Kocaman ile çok daha farklı boyutlara gelmiştir. Bu yükü taşıyabilecek tek adamdı belki de Aykut Hoca... Yaşadığımız zorlu günlerde başımızda başkası olsaydı belki bu kadar direnemezdik. Camiayı ayakta tutmak yakışmıştı hocaya. Futbol anlayışı da farklıydı. Taraftar kabullenemedi. Hoca kendi doğrularından caymadı. Ortaya Uefa'da yarı final başarısı çıksa da; taraftarın bir kısmına yaranamadı. Fenerbahçe ilk defa antrenör takımı olma konusunda adımlar atmıştı. Şimdi tekrar 3 sene geriye döneceğiz. Bizler Fenerbahçe'nin başarılarına her zaman sevindik. Ancak Aykut Kocaman ile sevinmek çok daha başkaydı. Başarının Fenerbahçe'nin evladıyla gelmesi bizleri her zaman daha fazla mutlu ediyordu. İçimin içime sığmadığı günleri bilirim.

Fenerbahçe'ye geldiğinde kocaman gururumuzdu, kocaman umudumuz oldu. Şimdi tekrar kocaman gururumuz olarak ayrıldı. 1996'da ayrılırken son darbesi Trabzonspor'a olmuştu. Kaderi olacak ki; 2013'te ayrılırken de en son Trabzonspor'a karşı kupa kaldırdı. Haliyle; akıllarda hep o tezahürat... Çok seviyorum, dilerim yine yollarımız kesişir.  

Hepimizin içinde bir kahraman var. Bizi dürüst yapan, bize güç veren, bizi asil yapan... Hakkını Fenerbahçeliliğimize helal et hocam!